Poresko pravo je subjektivno poresko pravo države i u njenoj je jurisdikciji. Realizuje se preko poreske vlasti.
Poreskopravni odnos je javnopravni odnos između dvije strane, na osnovu kojeg jedna strana (poreski povjerilac) ima pravo da od druge strane (poreskog dužnika) zahtijeva određeno davanje, činjenje, nečinjenje ili trpljenje, a druga strana je dužna da to ispuni. Poreskopravni odnos je poreski zahtjev države naspram poreske obaveze poreskog dužnika. Poreskopravni odnos je sa stanovišta povjerioca poreski zahtjev, a sa stanovišta dužnika poreska obaveza.
Poreski zahtjev može da se posmatra u širem i užem smislu. Poreski zahtjev u užem smislu je usmjeren prema svim poreskim dužnicima, dok je poreski zahtjev u širem smislu ovlašćenje poreskog upravnog organa da traži saradnju od konkretnog poreskog dužnika kod utvrđivanja i naplate konkretnog poreza.
Poreska obaveza se posmatra kao:
– materijalna strana, koja rezultira smanjenjem dohotka tj. dovodi do imovinske promjene,
– formalna (upravna) strana, koja je u vidu saradnje sa poreskim organima.
Sadržina poreskog odnosa predstavlja skup prava i obaveza imovinske i neimovinske prirode: obaveza plaćanja poreza, pravo na utvrđivanje poreza, obaveza podnošenja poreske prijave, obaveza da se vodi propisano knjigovodstvo, pravo na povraćaj poreza i dr.
